دریافت
حجم: 612 کیلوبایت

تاراج سرمایه

آدم عاقل هرگز حاضر نمی‌شود دست به سرمایه‌اش بزند، مگر آن که بداند در آن سودی هست. پس خیلی بدیهی است که در کار پرضرر وارد نشود و در انتخاب خود خیلی احتیاط کند. اما اگر اوضاع اقتصادی خیلی بد باشد، طوری که اگر ثروتی در بهترین کار قرار نگیرد، خود به‌خود بی‌ارزش و بی‌فایده می‌شود، آن‌وقت دیگر این فرد لحظه‌ها را غنیمت می‌شمرد تا بهترین سرمایه‌گذاری را بکند.

حالا «عمر» که بهترین و بالاترین سرمایه انسان است لحظه‌به‌لحظه در حال کم شدن- و بلکه تمام شدن- است و این یعنی که چنین سرمایه‌ای خواه‌ناخواه در بازارِ دنیا به هرز می‌رود، مگر آن که کسی بهترین خریدار را پیدا کند.

آری، در این سرپایینیِ ورشکستگی، یک شاهینِ نجات هست که با دو بال «ایمان» و «عمل صالح» پرواز می‌کند. البته این تازه اول ماجراست، چرا که برای رفتن به اوج باید «توصیه به حق» و «توصیه به صبر» به کمک آیند...

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمِ وَ الْعَصْرِ (1) إِنَّ الْإِنْسانَ لَفی‏ خُسْرٍ (2) إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ (3)

سوگند به عصر  (1) که انسان در زیانکارى است (2) مگر کسانى که ایمان آورده‌، کارهاى شایسته انجام دادند و یکدیگر را به حق سفارش کرده، و به شکیبایى توصیه کردند. (3)