مجلس قوه مفکره کشور است. فکر در لباس قانون تجلی میکند، بعد در سراسر وجود کشور سریان و جریان پیدا میکند. چیزی که دائم باید در نظر باشد، این است که ببینیم فکر این قوه مفکره اولاً نسبتش با ارزشهای اساسی انقلاب چیست؛ ثانیاً نسبتش با جامعه، با مشکلات کشور و با نیازهای مردم چیست. یک نگاه به مبدأ، یک نگاه به منتها؛ یک نگاه به خاستگاه، یک نگاه به هدف؛ این باید روشن باشد. اگر این شد، آن وقت قوانین، هم اصیل خواهد بود، صحیح خواهد بود، هم کارآمد خواهد بود. اگر اوّلی نباشد، قانون مثل شاخه از درخت بریده است؛ اصالت خود را از دست خواهد داد و دیگر قانون اصیلی نیست. اگر دومی نباشد، یعنی منطبق بر خواستههای جامعه و نیازهای فوری و به‌روز و نیز نیازهای بلندمدت جامعه نباشد، قانون اصیل است، مشروعیت دارد، اما مقبولیت ندارد.
یک نکته دیگر این است که قانون جنبهی الزام‌آور و حاکمیتی و ولایتی دارد. شما با قانون دارید اعمال ولایت میکنید بر جامعه، اعمال اقتدار میکنید بر جامعه؛ لذا قانون الزام‌آور است.
(امام خامنه ای، 03/04/1388)
نظرات (۰)