نظم دنیا با همه زیبایی‌هایش نباید ما را فریب دهد. طلوع و غروب خورشید و ماه و ستارگان و هزاران چیز دیگر که ما دیگر به آن‌ها عادت کرده‌ایم؛ همه و همه می‌تواند فریبنده باشد، اگر باور نکنیم که یک روزی همه این‌ها عوض می‌شود.
برای همین سوره انفطار ما را به آینده نه چندان دوری می‌برد که همه چیز برعکس می‌شود: آسمانی که همیشه نماد ثبات و وسعت بود شکافته می‌شود، ستاره‌هایی که در اوج استحکام بودند پراکنده می‌شوند، دریاهایی که آتش را خاموش می‌کردند، خود منفجر می‌شوند و قبرهایی که آرامگاه مردگان بودند، برانگیخته می‌شوند!
اما برای چه؟ همه این‌ها برای این است که ما باور کنیم یک روز همه چیز برعکس می‌شود و دیگر چیزی مخفی نمی‌ماند؛ بلکه آن روز هر کس می‌فهمد چه کرده و به چه فرجامی می‌رسد:
عَلِمَتْ نَفْسٌ ما قَدَّمَتْ وَ أَخَّرَتْ[1]
هر کسی از کارهایی که انجام داده و پیش فرستاده و سنّت‌هایی که بر جای نهاده است آگاه شود.
نظرات (۰)