اینکه راه بروی و بگویی خدا را شکر ما مثل گنه‌کاران نشدیم، اگرچه ظاهرش شکر کردن است، باطنش یک خودخواهی و خودبزرگ‌بینی دارد که یعنی من از دیگران برترم!
در حالی که کافی است بدانی خدا «واسع المغفره» است و ممکن است همه آن‌هایی را که تو داخل آدم حساب نمی‌کنی، ببخشد. از آن طرف او خوب می‌داند تو چه بودی و چه هستی و چه خواهی شد. در واقع هیچ نبودی و او تو را از زمین پدید آورد و در شکم مادرت رشد داد تا جنین کاملی شدی. تو که هیچ نبودی، پس این‌قدر از خود راضی نباش!
فَلا تُزَکُّوا أَنْفُسَکُمْ هُوَ أَعْلَمُ بِمَنِ اتَّقى (32)
پس خودتان را پاک مشمارید. او به [حال] کسی که پرهیزگاری نموده داناتر است.
آدم که خودش را این‌گونه می‌بیند، دلش می‌خواهد به خودش بگوید: لطفاً ساکت باش!
نظرات (۰)