تواکل یعنی پاسکاری؛ یعنی یک کاری را که باید به هر نحوی انجام بشود، من به تو پاس بدهم و تو هم به من بدهی. این‌طوری هر دو خیال‌مان راحت است که کسی به ما گیر نخواهد داد، هرچند آن کار انجام نشود.
مثلاً من و تو به مسجد می‌رویم و از امکانات مسجد استفاده می‌کنیم؛ از دست‌شویی‌ها گرفته تا شبستان و اقامه نماز. آن‌وقت صندوق کمک به مسجد را می‌بینیم و سرمان را پایین می‌اندازیم و می‌رویم. یکی با خودش می‌گوید مسجد موقوفه دارد، بسیاری هم می‌گویند وظیفه دولت و شهرداری‌هاست...
«علی‌برکة الله»های دولت هم از همین جنس است. تمام انرژی کشور را صرف یک قرارداد بی‌فایده می‌کند و آخر سر به گرانی و مشکل اقتصادی که می‌خورد، کار را به مردم می‌سپرد. باید یاد بگیریم که به خدا توکل کنیم، ولی کارها را بین خودمان تواکل نکنیم؛ در یک کلام، پاسکاری ممنوع!
نظرات (۰)