یکی از سنت‌های الهی این است که اگر شکر نعمتی را که داری نکنی، آن نعمت را از دست خواهی داد. حالا این شکر یک موقع فقط زبانی است و یک موقع بالاتر از آن در عمل هم نمود پیدا می‌کند. شکر عملی این است که نعمت را در راه خوب و طبق خواسته و رضای صاحب نعمت به کار گیریم. پس باید هم شکر زبانی داشته باشیم و هم شکر عملی. اگر هم ناسپاسی کنیم، برای از دست دادن نعمت، کسی را جز خودمان نباید ملامت کنیم.
لَعَلَّکَ رَأَیْتَنِی غَیْرَ شَاکِرٍ لِنَعْمَائِکَ فَحَرَمْتَنِی
شاید مرا نسبت به نعمت‌هایت ناسپاس دیدى، پس محرومم نمودى
فرازی از دعای ابوحمزه ثمالی، مفاتیح‌الجنان
نظرات (۰)