وقتی شاگرد مدرسه طب بودم، آقا هرماه برای خرج تحصیل مبلغ پنجاه ریال به من می‌داد. من مبلغی را پس‌انداز کردم و با آن یک چوب لباس و یک تختخواب چوبی به قیمت ۳۲ ریال خریدم. با زحمت آن‌ها را به خانه آوردم و در اتاق نمناکی که اقامت داشتم، نهادم.
آقا از مجلس آمد و طبق معمول نگاهی به درون انداخت. با لبخندی گفت: «عبدالباقی! لباس‌آویز و تختخواب تا زمانی که برای رفع نیاز و سلامتی انسان باشد مفید است. اگر جنبه تجمّل و زینت گرفت، سد راه تکامل انسان می‌گردد. مواظب باش به آن روز نیفتی».
منبع: تارنمای سیره علما
راوی: دکتر سید عبدالباقی فرزند آیت‌الله شهید مدرس
نظرات (۰)