تا یک دوره‌ای صداوسیما خیلی فرقی بین سریال‌ها و حتی برنامه‌های ماه مبارک رمضان و غیر آن قائل نبود. سال اول که سریالی با عطر و بوی رمضان پخش شد، به شدت گرفت. داستان‌ها در رمضان اتفاق می‌افتاد و بازیگران روزه بودند. کمی جلوتر رفت و از فضای رمضان خارج شد. بعد هم که طنزهای درجه دو و سه گسترش یافت و شاید برای جلوگیری از آن در مرحله چهارم به فیلم‌های ماورائی رسید؛ از چشم برزخی گرفته تا زندگی در کُما و عالم‌های دیگر.
شاید مشکل اینجاست که نمی‌دانند مردم به دنبال چه هستند و می‌خواهند با سعی و خطا به الگوی برنامه مذهبی برسند. باید گفت که سریال دینی نه با نشان دادن غیب محقق می‌شود و نه با تنزل دادن زندگی به شوخی‌های زشت. آنچه گم‌شده مردم است، نشان دادن «سبک زندگی مؤمنانه» است. یعنی یک زندگی زمینی و دنیایی، با نگاه به آسمان‌ها و آخرت. به همین سادگی!
نظرات (۰)