فیلم «نفس»
نفس روایت زندگی چهارکودک است که به همراه پدر و مادربزرگ خود در سال‌های 57 تا 62 نفس می‌کشند. البته بدون اینکه تغییری در افراد و به ویژه کودکان دیده شود!
فیلم‌ساز از حقیقت‌های دنیای کودکانه فقط تلخی‌اش را نمایش می‌دهد و با غافلگیری بی‌رحمانه‌ای مخاطب را میخ‌کوب می‌کند. برای دختربچه معصوم فیلم که مرتب از خیالاتش به جهان واقع سفر می‌کند و در این سفر «رشد» می‌یابد، پاره کردن یک‌باره همه ساخته‌ها، اگرچه غافلگیرکننده است، کمی بی‌رحمانه به نظر می‌رسد و پیامی معکوس را منتقل می‌کند.
در نگاه ما که برگرفته از انقلاب اسلامی است، معصومیت کودکانه راهی است برای رسیدن به آزادی و آزادگی و سفرهای ذهن و عین و دیدن واقعیت‌های تلخ و شیرین جهان واقعی، بهترین مسیر برای این هدف است. پس باید جهان کودکانه را تقدیس کرد و آن را حفظ نمود.
امید می‌رود که نرگس آبیار در کارهای بعدی‌اش نواقصی این‌چنین را جبران کند، چنان که از «شیار 143» تا «نفس» نیز رشد خوبی داشته است.
نظرات (۰)