بیایید بدون گرایش‌های حزبی و سیاسی، به دولت و رئیسش به عنوان خادمان مردم نگاه کنیم. مثلاً ببینیم در این سه سال و اندی چند درصد اخبار دولت به مسائل داخلی و حل مشکلات مردم پرداخته و چند درصد به جریان‌های خارجی و مذاکرات با غرب اختصاص یافته است؟
با این نگاه علی‌القاعده عموم مردم و اقشار مهم آن از وضعیت داخلی کشور رضایت زیادی نخواهند داشت و طبیعتاً در این بین معلم‌ها، هنرمندان و ورزشکاران که محبوب مردم هستند، تأثیرگذارتر خواهند بود.
اینک می‌بینیم سه وزیر دولت- که مخاطب‌شان معلم‌ها، هنرمندان و ورزشکاران هستند- در یک زمان مشخص و با دلایل به ظاهر متفاوت استعفا می‌دهند و شاید به این زودی‌ها هم جایگزین‌شان پیدا نشود.
آیا نباید چنین نتیجه گرفت که در این دوران نزدیک به انتخابات قرار است مردم در خماری بمانند و نتوانند هیچ مطالبه‌ای از دولت داشته باشند؟
نظرات (۰)