گاهی باید دانسته‌ها را هزارباره تکرار کرد تا شاید برخی به خودشان بیایند. چون در جهانی زندگی می‌کنیم که همه چیز محترم است جز آبرو، آن هم اگر برای مؤمن باشد. ما بازیگران و ورزشکاران بسیاری را می‌شناسیم که خودشان زندگی شخصی‌شان را منتشر می‌کنند و بعد که کثیفی‌هایش آشکار می‌شود، دم از حریم خصوصی و آبروداری می‌زنند. طرف‌داران هم که کاسه داغ‌تر از آش‌اند.
اما وقتی به مؤمنان می‌رسد و اتهام‌های ناجور- آن هم از سوی دشمنان- زده می‌شود، این جماعت هوچی‌گر فریاد واعدالتا سر می‌دهند. انگار این آیه قرآن برای امثال ما همین امروز نازل شده است:
لَوْ لا إِذْ سَمِعْتُمُوهُ ظَنَّ الْمُؤْمِنُونَ وَ الْمُؤْمِناتُ بِأَنْفُسِهِمْ خَیْراً وَ قالُوا هذا إِفْکٌ مُبینٌ[1]
چرا هنگامی که آن [بهتان] را شنیدید، مردان و زنان مؤمن گمان نیک به خود نبردند و نگفتند: «این بهتانی آشکار است»؟
نظرات (۰)