این‌که می‌گویند شک مقدمه یقین است، همه‌جا درست نیست. خیلی از شک‌ها به‌خودی‌خود یک فاجعه است. مثل این‌که تو شک کنی که مهربانی خوب است یا بد! این نوع شک‌ها که گویا در بدیهیات است، یک جورایی بوی گناه می‌دهد. چون‌که انگار طرف می‌خواهد حقیقت محض را الکی زیر سؤال ببرد.
این‌طوری می‌شود که اهل شک با اهل معصیت یکی می‌شوند و از اهل‌بیت فاصله می‌گیرند. آن‌ها نه اهل‌بیتی‌اند، نه به‌سوی اهل‌بیت حرکت می‌کنند:
إِنَّ الشَّکَّ وَ الْمَعْصِیَةَ فِی النَّارِ لَیْسَ مِنَّا وَ لَا إِلَیْنَا[1]
همانا شک و گناه در آتش هستند. از ما نیستند و به‌سوی ما بر نمی‌گردند.
در هفته ولایت که عید غدیر امیرالمؤمنین است و میلاد امام کاظم و امام هادی (علهیم‌السلام)، فکرها و اعتقادات‌مان را مرور کنیم. نکند با شک‌های الکی از اهل‌بیت دور شویم که خسارت بزرگی است.
نظرات (۰)