بعضی اهل «تقوا» هستند و برخی دیگر اهل «طغوی». خواندن‌شان یکی است ولی نوشتن‌شان فرق دارد. مفهوم‌شان هم زمین تا آسمان با هم فرق می‌کند. اهل تقوا بهشتی می‌شوند و اهل طغوی جهنمی. چون طاغوت را بندگی می‌کنند. درست مثل قوم ثمود! طاغوت هم که در واقع یک حباب است. یعنی ظاهرا خیلی بزرگ و قوی است ولی در واقع پوچ و میان‌تهی است...
مَرَّ عِیسَى بْنُ مَرْیَمَ (علیه‌السلام) عَلَى قَرْیَةٍ قَدْ مَاتَ أَهْلُهَا... فَقَالَ: یَا أَهْلَ هَذِهِ الْقَرْیَةِ! فَأَجَابَهُ مِنْهُمْ مُجِیبٌ: لَبَّیْکَ یَا رُوحَ اللَّهِ وَ کَلِمَتَهُ، فَقَال:َ وَیْحَکُمْ! مَا کَانَتْ أَعْمَالُکُمْ؟ قَالَ: عِبَادَةُ الطَّاغُوتِ وَ حُبُّ الدُّنْیَا... قَالَ: کَیْفَ کَانَتْ عِبَادَتُکُمْ لِلطَّاغُوتِ؟ قَالَ: الطَّاعَةُ لِأَهْلِ الْمَعَاصِی.
امام صادق (علیه‌السلام): عیسى‌بن‌مریم علیه‌السلام بر یک آبادى گذشت که مردم آن [همگى] مُرده بودند... پس فرمود: اى اهل آبادى! یکى از آن‌ها پاسخ داد: لبّیک اى روح خدا و کلمه او! آن حضرت فرمود: واى بر شما! اعمال شما چه بود؟ عرض کرد: بندگىِ طاغوت و دوستىِ دنیا... فرمود: چگونه طاغوت را بندگى مى‌کردید؟ عرض کرد: از گنهکاران فرمان مى بردیم. (بحار الأنوار، ج70، ص: 11)
نظرات (۰)