دستِ بِده (1)

این‌که تو چه‌قدر درآمد داری، مهم نیست؛ مهم این است که چه‌قدر «دستِ بده» داری! اصلاً تفاوت آدم‌ها در همین «دادن‌ها» و «ندادن‌ها» است. چون کسی‌که اهل دادن و انفاق کردن باشد، در واقع اهل تقواست؛ یعنی هم از نظر علمی و هم از نظر اعتقادی قبول دارد که نتیجه این انفاق، نیکوترین پاداش‌هاست و برای همین هم عملاً «دست بده» دارد! خب، معلوم است که خدا برای این آدم، بهشت رفتن را آسان می‌کند، آسانی در راه آسانی!

اما اگر «دستِ بده» نداشته باشد، در واقع بی‌تقوا و بخیل است؛ یعنی اصلاً قبول ندارد که قیامتی هست و این عمل نیکوترین نتایج را دارد. پس خدا هم عذابش می‌کند! چه عذابی؟ رفتن به آتش را که به‌خودی‌خود سخت است، برایش آسان می‌کند! حالا باید بیاید و ببیند که وقتی دارد به قعر جهنم سقوط می‌کند، آن‌همه پولی که جمع کرده و از انفاقش بخل ورزیده، به دردش می‌خورد یا نه!

آری؛ انفاق، یک عمل خیرِ معیار است که بهشت یا جهنمی بودن انسان‌ها را تعیین می‌کند