دریافت
حجم: 159 کیلوبایت

توکل بر مذاکرات؟ هرگز!

این طوری گفتن درست نیست، ولی چه می‌شود کرد، بعضی‌ها واقعا با خدا مثل بچه رفتار می‌کنند! پناه بر خدا!

چون ما وقتی یک لیوان آب را به بچه می‌دهیم تا از این اتاق به آن اتاق ببرد، لحظه‌به‌لحظه از او مراقبت می‌کنیم تا لیوان را زمین نیندازد و خراب‌کاری نکند؛ آن‌وقت این افراد هم همین‌طوری به خدا توکل می‌کنند و با هزار اما و اگر و دل‌نگرانی کار خود را به او می‌سپارند! خب این‌که توکل نیست. توکل یعنی وظیفه خودت را درست انجام دهی و نتیجه را به خدای خودت بسپاری؛ با خیال راحت. اما اگر کسی بخواهد نامردی کند، یعنی از طرفی حرف از توکل بزند و از طرف دیگر به سوی غیر خدا دست دراز کند، انصافا حق نیست که خدا او را رها کند؟

یَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَأُقَطِّعَنَّ أَمَلَ کُلِّ مُؤْمِنٍ أَمَّلَ دُونِی بِالْإِیَاسِ

پیامبر اعظم فرمودند که خداوند عز و جل می‌فرماید: بی‌گمان امید هر مومنی را که به غیر من امید ببندد، با مأیوس کردن او قطع می‌کنم.

(مستدرک الوسائل، ج 11، ص 221، ح 12799)

اینک که دور، دور مذاکرات با دشمنِ قسم‌خورده اسلام و جمهوری اسلامی است، آیا حواس‌مان هست که ما به این دشمن هیچ امیدی نداریم و همه امید و ایمان‌مان به خداست؟ آن چه وظیفه ماست رشد تولید داخلی و تقویت اقتصاد مقاومتی است و صد البته که نتیجه آن دست خداست، اگر ایمان داشته باشیم.