بزرگ‌ترین دوراهی

هم راه‌ها اصلی و فرعی دارند و هم دوراهی‌ها؛ اصلاً همه گرفتاری‌ها سر دوراهی‌هاست که اولاً اصلی و فرعی‌شان را بتوان تشخیص داد و ثانیاً راه درست را بتوان درست انتخاب کرد!

برای همین است که سیدالشهدا اول از اصلِ دوراهی شروع می‌کند و بعد می‌رسد به انتخاب راه. دوراهی اصلی برای امام حسین علیه‌السلام «بهشت و جهنم» است یا بهتر بگوییم «جهنم رفتن یا نرفتن» است. این را ارباب ما بدون تعارف می‌گوید که اگر همه‌چیز داشته باشم و رهایی از آتش نداشته باشم، انگار هیچ‌چیز ندارم:

اَسْئَلُکَ اَللّهُمَّ حاجَتِىَ الَّتى اِنْ اَعْطَیْتَنیها لَمْ یَضُرَّنى ما مَنَعْتَنى وَاِنْ مَنَعْتَنیها لَمْ یَنْفَعْنى ما اَعْطَیْتَنى اَسْئَلُکَ فَکاکَ رَقَبَتى مِنَ النّارِ...

خدایا حاجتی را از تو درخواست مى‏کنم که اگر آن را به من عطا کنى، هر چه را که ندادی، به من ضرر نرساند و اگر آن را به من ندهی، هر چه را که بدهی، سودی نبخشد؛ از تو آزادی‌ام را از آتش درخواست می‌کنم... (دعای عرفه)

حالا ببین بعضی‌ها چه جور می‌خواهند جهنم را سرسری بگیرند و پشت پرده غفلت بگذارد! نه خیر آقا؛ همه‌چیز همین جهنم است که باید در متن زندگی من و تو قرار بگیرد و دنیا و آخرت من و تو را سامان بخشد؛ درست مثل اباعبدالله...